Author: admin

  เข้าร่วมกิจกรรมฟรี 🤗 ดูไพ่ออนไลน์เพื่อเป็นมิตรกับใจตนเองและไขปัญหา ในกิจกรรมหัวข้อ “เพื่อนร่วมทาง – Card Companion” ครั้งที่ 4 ออนไลน์ทาง Zoom วันที่ 6 กันยายน 2568 เวลา 14.00 น. ถึง 17.30 น. (รอบสด รอบเดียวเท่านั้น)   🫶 เพียงบริจาคให้องค์กรการกุศล โรงพยาบาล และโครงการช่วยเหลือผู้ประสบภัยในด้านต่างๆ เป็นจำนวนรวม 990 บาท ขึ้นไป ในช่วงวันที่ 30 กรกฎาคม ถึง 31 สิงหาคม 2568 (รวมบริจาคหลายครั้งได้) 🫳 ส่งใบเสร็จหรือหลักฐานการโอนบริจาค พร้อมแจ้งชื่อ นามสกุุล และอีเมล มาที่หลังไมค์ เพจเฟสบุ๊ค “สถาบันธรรมวรรณศิลป์” หรือไลน์ @Khianpianchiwit หรืออีเมล dhammaliterary@gmail.com  … Continue reading โครงการคุณให้เขา เราให้คุณ ครั้งที่ 7

  ชวนน้องๆ ณ สถานพินิจ ฯ ปทุมธานี เรียนรู้ความงามและคุณค่าของชีวิต ผ่านศิลปะถ่านหุงต้มและกิจกรรมตากล้อง ในกิจกรรมโครงการสร้างเสริมสุขภาวะทางปัญญาผ่านการเขียนบันทึก เป็นเดือนที่สี่ของกิจกรรม เมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม 2568 ที่ผ่านมา ครูโอเล่ตั้งคำถามถามน้องๆ ว่า ถ่านที่ดำๆ นี้สวยงามไหม เพราะอะไรสิ่งที่ดำๆ เลอะๆ นี้จึงสวยงามและมีคุณค่า… หลังน้องๆ ได้ระดมคำตอบแล้ว จึงเฉลยคำคอบผ่านกิจกรรมศิลปะด้วยถ่าน ให้น้องๆ ได้เรียนรู้ที่จะสร้างสรรค์ผ่านสิ่งที่ไม่สมบูรณ์แบบ กระด้าง และอาจจะเปราะบาง แต่ให้คุณค่าที่ไม่น่าเชื่อ กิจกรรมในครั้งนี้ยังได้มุ่งเน้นการได้ใช้ความใส่ใจ ทั้งในการมองแบบ มองเพื่อนที่ต้องวาด การใส่ใจดูแลกันในกิจกรรมตากล้อง และการพาไปดูความงามรอบตัว ให้ได้ฝึกสมาธิไปพร้อมกับการพัฒนาความสัมพันธ์และความละเอียดของใจ ตอนท้าย จึงถามให้น้องๆ ได้คิดว่าพวกเรากับถ่านเหมือนกันอย่างไร… แม้จะดูไม่สมบูรณ์ ดำ มัวหมอง ต่ำต้อย และหากคนอื่นมองว่าถ่านนั้นน่ารังเกียจ สกปรก หรือไม่มีค่า ถ่านนั้นจะมีคุณค่าน้อยลงหรือไม่ มีสิ่งดีๆ อยู่ในถ่านที่ดูกระด้างและเปราะบางเหล่านี้มากมาย น้องๆ ก็เช่นเดียวกัน ก่อนที่ ครูกร ผู้ดูแลน้องๆ ในแดนแรกรับด้วยความใส่ใจอย่างยิ่ง… Continue reading อบรมการเขียนบำบัดกับน้องๆ สถานพินิจฯปทุมธานี เดือนที่ 4/2568

  จิตที่โง่ คิดว่าเมตตาคือการเอาใจ จิตที่ฉลาด คิดว่าเมตตาคือการขัดใจ . คนทั่วไปมักเข้าใจผิดเกี่ยวกับความเมตตา เรามักจะตัดสินว่าคนนั้นคนนี้เมตตาหรือไม่จากพฤติกรรมภายนอกที่ตอบสนองความต้องการของใจตนเอง มิใช่โดยเนื้อแท้ของความเมตตาธรรม จิตที่มีความโง่หรืออวิชชาบังตา จะเชื่อว่าคนที่เมตตาคือคนที่ตามใจ พูดหรือทำในสิ่งที่ใจเราอยากได้ ซึ่งอาจเรียกอย่างแทงใจว่า กำลังเอาใจอยู่ เป็นผู้ที่เมตตาหรือรักเรา นี่คือตัดสินไปตามอำนาจของตัณหาหรือความอยากของตนเอง จิตฉลาดจะเข้าใจการมีเมตตาด้วยปัญญา ความรักความกรุณามิใช่สิ่งที่แสดงออกตรงตามทัศนคติที่เรามีหรือตรงตามความคาดหวังเสมอไป แต่โดยเนื้อแท้มีความไม่จองเวรและไม่ปรารถนาให้เราจองเวร นั่นคือความเมตตาที่แท้จริงตามหลักพุทธศาสนา การตีความอย่างผิดๆ เกิดขึ้นจากอคติที่มี ซึ่งโน้มเอียงไปตามลักษณะทั้งสี่ ได้แก่ ความชอบ ความชัง ความหลง และความกลัว อคติเหล่านี้คือต้นเหตุหนึ่งของความโง่เขลาของจิตใจ หากอีกฝ่ายมีท่าที หรือคำพูดที่สอดคล้องกับความชอบหรือความหลงที่เรามี จิตก็อาจนึกคิดตีความว่า นั่นคือการมีเมตตา ดีงาม ถูกต้อง ไม่มีอีโก้ ฯ หากอีกฝ่ายมีท่าที หรือคำพูดที่ตรงกับความชังหรือความกลัวที่เรามี จิตก็อาจนึกคิดตีความว่า นั่นคือการไม่มีเมตตา ไม่ดีงาม ไม่ถูกต้อง มีอีโก้ ฯ การมีเวร คือการผูกใจไว้ด้วยความโลภ โกรธ และหลง ทำให้มีความเกลียด ความเคียดแค้น ความหวง ความกลัว ความใคร่ การอยากเอาชนะ… Continue reading จิตที่โง่ คิดว่าเมตตาคือการเอาใจ จิตที่ฉลาด คิดว่าเมตตาคือการขัดใจ

  หลักสูตร เขียนเปลี่ยนชีวิต รุ่นที่ 57 ได้ดำเนินมาถึงครึ่งทางแล้ว ผ่านเนื้อหาที่สอง – เขียนค้นตน – การเดินทางภายในสู่การรู้จักตัวเองในหลากหลายด้านและปอกเปลือกสู่แก่นแท้ของตัวตน . “จริง ๆ แล้ว เราอาจมีสิ่งที่แสวงหาอยู่ในตัวเอง โดยที่เราไม่รู้ตัว เพราะความไม่มั่นใจในตัวเอง หรือ ไม่รู้จัก ไม่ฟังเสียงภายในตัวเอง ซึ่งสิ่งนี้ ผมได้เรียนรู้ ฉุกคิดมาจาก นิทาน พ่อมดแห่งออส และ การสร้างนิสัยของเรา ซึ่งมาจาก การหล่อหลอมของตัวเอง ” ผู้ปกครอง ผู้ดูแล ผู้หล่อเลี้ยง “” . ” รู้สึกว่าเป็นการค้นตนที่มีความหมายกับตัวเองมากในสถานะการที่ยากลำบากที่เรากำลังเผชิญอยู่ขณะนี้ ได้พบเจอด้านการปลอบใจ ความหวัง และความอดทดกับสถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญ และการเยียวยาภายในของตนเอง และการเผชิญหน้ากับความจริง” . “ได้เปิดโลก เข้าไปค้นพบตัวตนต่างๆ ของตัวเอง ซึ่งบางตัวตน ลืมไปนานแล้วว่ายังมี ได้เห็น จิตใจตัวเอง ที่ยึดติดในตัวตน เหนียวแน่น เฉพาะบางตัวตน ที่ใช้บ่อยๆ… Continue reading จบเดือนสอง “เขียนเปลี่ยนชีวิต” รุ่นที่ 57 (เขียนค้นตน)

อ่านผลงานบทความของน้องๆ ที่ได้รับรางวัล “ธรรมวรรณศิลป์” ครั้งที่ 14 หัวข้อ “เห็นค่าในความต่าง” ได้ที่เว็บไซต์โครงการปัญญ์ สเปซ punnspace.com/learning/course/view.php?id=40 หรืออ่านช่วงต้นของแต่ละผลงาน โดยคลิกที่ภาพในโพสต์นี้ ✨ 🦋 ✨ เรียนรู้การยอมรับความแตกต่างและการทบทวนประสบการณ์ของตนเองจากน้องๆ เยาวชน ที่ได้รับการคัดเลือกจากผลงานที่ส่งเข้าร่วมจากทั่วประเทศ เกี่ยวกับการยอมรับและเผชิญกับความแตกต่างในชีวิตของผู้เขียน ซึ่งมีทั้งประเด็นอัตลักษณ์ ปมด้อย การเปรียบเทียบตัวเองและผู้อื่น ความลำบากและความยากจน และเหรียญสองด้านของชีวิต 📖 รางวัลดีเด่น 1. “หนึ่งในพันล้าน” โดย อังศวีร์ พฤกษ์มหาชัยกุล โรงเรียนราชินีบน 2. “ความต่างที่เติมเต็ม” โดย วเรณยา อุ่นนวล โรงเรียนวิเชียรมาตุ 3. “จากวันวาน สู่วันที่ก้าวผ่าน” โดย วชิรญาณ์ สังทิพย์ โรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัย ๒ 4. “เพียงผิวกายที่เคลือบไว้” โดย กมลทิพย์ ฉัตร์รัตติชัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ 📖 รางวัลโดดเด่น 1.… Continue reading รวมผลงานรางวัล ธรรมวรรณศิลป์ หัวข้อ “เห็นค่าในความต่าง”

  บรรยากาศจากกิจกรรม “ก้าวเดินกับความกลัว” และ “เกมไพ่ ไขเส้นทาง จิตวิญญาณ” เมื่อวันที่ 21-22 มิถุนายน และ 28-29 มิถุนายน ที่ผ่านมา ณ โรงแรมรอยัลริเวอร์ ขอบคุณศิษย์เก่าและนักเรียนใหม่ทุกท่านที่มาร่วมเรียนรู้ สำรวจภายในตนเอง และทบทวนเส้นทางของจิตวิญญาณ ผ่านกระบวนการการสะกดจิตบำบัดและกิจกรรมการอ่านไพ่ผสมผสานบอร์ดเกม โดยกิจกรรมนี้เป็นส่วนหนึ่งของการฉลองครบรอบ 17 ปี สถาบันธรรมวรรณศิลป์ ในการส่งเสริมธรรมะผ่านกิจกรรมร่วมสมัย เชื่อมโยงกับหลักจิตวิทยาและเปลี่ยนสิ่งที่ห่างไกลธรรมให้เป็นการส่งเสริมธรรมมากขึ้น ขอขอบคุณโรงแรมรอยัลริเวอร์สำหรับการอำนวยความสะดวก อาหารที่อร่อย และการร่วมสนับสนุนให้เกิดกิจกรรมครั้งนี้ขึ้นได้ The Royal River Hotel  

  การพักคือการหลีกเลี่ยงเหตุแห่งความดิ้นรน (6 สิ่งที่ควรพัก เพื่อให้กายใจได้พักอย่างแท้จริง)   เราต้องเข้าใจเหตุ (สมุทัย) แห่งความทุกข์หรือในที่นี้คือความเหนื่อยล้า ก่อนที่จะเข้าใจว่าการพักให้หายจากความเหนื่อยล้า (นิโรธ) และทางออก (มรรค) นั้นเป็นอย่างไร ความเหนื่อยล้าที่ทำให้เราต้องพักมีสองส่วน ความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมต่างๆ ตามปกติ และความเหนื่อยล้าจากอิทธิพลในจิตใจ . อาจมีบ้างที่เราเคยทำกิจกรรมบางอย่างที่รู้สึกสนใจหรือชื่นชม ลงมือทำติดต่อกันยาวนานแทบไม่ได้หยุดพัก แต่เรากลับรู้สึกมีพลังและไม่เหน็ดเหนื่อยในการกระทำเหล่านั้นเลย ลงมือทำแล้วเหมือนได้พักไปในตัว เพราะสิ่งที่อยู่ในจิตใจ ณ เวลานั้นเอื้อให้เกิดพลังกายใจที่ดีให้มีมากขึ้น หรือช่วยให้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าต่างๆ ออกไป . บางครั้งภายนอกได้หยุดพัก แต่ภายในไม่ได้พักผ่อนอย่างแท้จริง จึงเป็นเหตุที่ทำให้ยิ่งเหนื่อย หรือไม่ได้ฟื้นฟูสภาพกายใจให้พร้อมสำหรับการทำงานต่อเท่าที่ควร บางครั้งเราอาจเห็นว่าสถานการณ์ในช่วงนี้ก็ไม่ทำให้เราเหนื่อยมากนักเลย แต่เหตุใดข้างในกลับรู้สึกโรยล้า ขาดพลัง และอยากพักอยู่เรื่อยๆ นั่นเป็นเพราะว่าในจิตใจเรายังไม่ได้พักอย่างแท้จริง และบางสิ่งในจิตใจทำให้เราอ่อนล้ามากกว่าปัจจัยภายนอก . บางสิ่งข้างในที่ทำให้เราเหนื่อยล้านั้น ก็คือความดิ้นรนทั้งหลายของจิตอันไม่อาจหาความนิ่งสงบลงได้ เหมือนวิ่งวุ่นอยู่ข้างในไม่สิ้นสุด เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วมีเวลาพักมากเท่าใดก็ไม่เพียงพอ เราจึงต้องพักหรือหลีกเลี่ยงจากเหตุที่ทำให้จิตดิ้นรนจนบั่นทอนพลังกายใจลง อาทิเช่น . 1. พักจากความอยาก หากเราไม่ได้พักตนเองจากความอยากแล้ว เมื่อถึงเวลาว่างมันก็จะลากพาเราไปเรื่อยๆ จนไม่ได้พักผ่อนอย่างแท้จริง มันอาจชวนเราไปทำอย่างโน้น ไปทำอย่างนี้ ตามความอยาก… Continue reading 6 สิ่งที่ควรพัก เพื่อให้กายใจได้พักอย่างแท้จริง

  ชวนน้องๆ เรียนรู้ด้วยการสังเกตตัวเองและคุณค่าที่หลากหลายของคนต่างแบบ ในกิจกรรมเดือนที่ 3 เมื่อวันที่ 17 มิถุนายน 2568 ที่ผ่านมา กับสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดปทุมธานี การเรียนรู้ครั้งนี้เน้นถึงภาวะผู้นำ กิจกรรมกลุ่มที่ใช้ความอดทนและการจัดการอารมณ์ที่มากขึ้น เพื่อฝึกสมาธิร่วมกับการวาดและการจดบันทึกในทุกๆ เดือน และเรียนรู้จากสถานการณ์จริง ซึ่งเปรียบเสมือนการใช้ชีวิตในสังคมที่ต้องไปด้วยกันและรับผิดชอบร่วมกัน ท่ามกลางความทุกข์ร้อนที่ต่างคนต่างต้องเผชิญเช่นเดียวกัน จากการแลกเปลี่ยนกันในช่วงท้าย สามารถสังเกตได้ว่าน้องๆ มีความคิดความอ่านที่เติบโตมากขึ้น สิ่งที่ต้องการบอกตัวเองและเพื่อนในกลุ่ม การเรียนรู้จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นข้อคิด ทั้งเตือนใจตนเองจากแบบอย่างที่ไม่ดีและการเรียนรู้จากความแตกต่างของคนแต่ละแบบ และสามารถคิดด้วยตนเองว่า ผู้นำที่ดีเป็นใครหรือแบบใด แม้น้องๆ อาจจะเคยผิดพลาด ทำพฤติกรรมที่ไม่ดี หรือยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายมาก่อน แต่บางทีอนาคตที่ดีกว่าของสังคมอาจขึ้นกับพวกเขา ผู้ซึ่งได้เรียนรู้ทั้งด้านมืดและด้านสว่างในสังคมและตนเองตั้งแต่อายุยังน้อย เด็กบางคนในที่แห่งนี้ถูกผู้ใหญ่ทอดทิ้งอย่างไม่เป็นธรรม ถูกทำร้ายจากที่อื่น และเคยไม่ได้รับการดูแลอย่างเห็นค่าจากผู้เป็นพ่อแม่ แต่เมื่อเขากลับมารักตัวเองและยอมรับในสิ่งที่เป็นได้มากเพียงพอ เขาอาจช่วยสร้างสังคมที่เป็นธรรมมากขึ้นในวันหน้า ยินดีที่ได้ยินว่าน้องๆ รักและหวงแหนสมุดบันทึก “อิสรภาพแห่งใจ ด้วยปลายปากกา” ที่มอบให้อย่างมากมาย จนขอนำกลับไปบ้านด้วยเมื่อถึงวันปล่อยตัว ☺️  

  การอบรมเดือนแรกของหลักสูตร “เขียนเปลี่ยนชีวิต รุ่นที่ 57” (เรียน 24 คืนใน 4 เดือน) ก็ได้ผ่านไปแล้วกับเนื้อหา “เขียนเยียวยา” ปูพื้นฐานการเขียนบำบัดและการเขียนเพื่อสำรวจลึกลงไปในเสียงภายในของจิตใจและร่างกาย ทบทวนความรู้สึก ความต้องการ เงื่อนไขต่างๆ ที่มีอยู่ในจิตใจ และปัญญาที่มีอยู่ภายใน ก่อนส่งต่อไปยังการสำรวจในตัวตนของเนื้อหาเดือนที่สอง   🌸 ส่วนหนึ่งของสิ่งที่ผู้เรียนได้รับและบอกเล่า   “รู้สึกดีมากๆค่ะ ได้เยียวยาจริงๆสมชื่อค่ะ ได้กลับมาอยู่กับตัวเองจริงๆ ทั้งใจ ทั้งอารมณ์ ทั้งความรู้สึก ทั้งร่างกาย เขียนทุกครั้ง ได้ค้นพบอะไรทุกครั้ง บางเรื่องราวที่ลืมไปแล้วก็ไหลมาหรือนึกขึ้นได้ตอนที่เขียน บางเหตุการณ์ที่เป็นสาเหตุและที่มาของสิ่งที่อยากแก้ไข ก็ได้เจอ และอีกหลายๆอย่างที่การเขียนและกระบวนการของครูทำให้ชัดเจนขึ้นมาก สุดยอดมากๆค่ะ” “รู้สึกได้พักวางจากเรื่องราวภายนอกกลับมาสัมผัสใจตัวเองมากขึ้น สิ่งที่ได้รับจากเนื้อหานี้คือการตั้งสตินิ่ง ๆ ก่อนจะลงมือทำอะไร ใช้การเขียนเพื่อตระหนักรู้เสียงที่อยู่ภายในตัวเอง ช่วยให้เห็นตัวเองชัดขึ้นว่าอะไรคือปัจจัยที่สร้างความสุข ความทุกข์ในใจ แต่ก็ไม่มีอะไรคงอยู่ไปตลอด การเรียนรู้ที่จะยอมรับโดยไม่ดิ้นรนผลักไส และการรักษาใจที่สุขสงบพร้อมเปิดรับทุกสิ่งที่จะผ่านเข้ามาและผ่านไป” “รู้สึกชอบมากๆคือการเรียนรู้วันที่ 6 ที่มีคุณครูชื่อความทุกข์ ค่า🌺 พอครูโอเล่พูดคำนี้ความรู้สึกทุกข์หายไปเลยค่า มีการมองเห็นความทุกข์คือปัญหาของเรายังไม่ผ่านการแก้ไข คือตัวเราเองต้องมองหาสาเหตุความทุกข์นั้น เปลี่ยนความคิด… Continue reading จบเดือนแรก “เขียนเปลี่ยนชีวิต” รุ่นที่ 57 (เขียนเยียวยา)

  “ลองฟังเสียงแห่งความโดดเดี่ยวด้วยหูของเธอ มองความอ้างว้างด้วยสายตาคู่นั้น นิ่งงันแต่แน่วแน่ในที รู้สึกถึงกายที่เดียวดายตอนนี้ เพื่อเราจะอยู่ด้วยกัน” . เมื่อเธอรู้สึกอ้างว้างหรือเดียวดาย อย่าเพิ่งรีบหนีหรือสู้กับความเหงานั้น เธอจะยิ่งโดดเดี่ยวมากขึ้น และความเหงานั้นก็จะกลายเป็นทะเลที่กว้างใหญ่ที่โอบล้อมเธอไว้อย่างมืดมน สบตากับความอ้างว้างก่อน เพื่อให้เห็นตัวเธอเองที่ถูกทอดทิ้งอยู่ในเงาอันมัวหม่นตรงนั้น ความเหงาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่การรีบหนีหรือสู้กับความเหงานั้นที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ลองฟังเสียงรอบๆ ตัวเธออย่างที่เป็นจริง มันเลวร้ายและกัดกินใจจริงๆ หรือไม่ ลองมองไปรอบๆ กาย มองดูความอ้างว้างให้เห็นกับตา มันมืดมนจริงๆ หรือเธอเลือกอยู่ในมุมที่แสงสลัวเกินไป ช้าลงและกลับมาหาคนที่เธอกำลังจะทอดทิ้งเขาไปอีกครั้ง ร่างกายที่อยู่เป็นเพื่อนเคียงข้างหัวใจอยู่เสมอ เขาอยู่ตรงนี้ไม่คิดทิ้งไปไหน แค่กลับมารู้สึกถึงเขา รู้สึกถึงร่างกายที่กำลังเป็นอยู่ในปัจจุบัน เมื่อเธออยู่กับเขาอย่างแท้จริง เธอก็ไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป ในห้วงเวลาที่ใจของเธอได้กลับมาอยู่กับตนเอง นิ่งงันแต่แน่วแน่เด็ดเดี่ยว การเผชิญกับความเหงาทำให้เธอเห็นความกล้าหาญของตนเอง ไม่มีสิ่งใดที่เธอต้องหนีหรือสู้อีกต่อไปแล้ว ในห้วงเวลานี้เองที่เธอกำลังเป็นหนึ่งเดียวทั้งกายและใจ และเธอก็กำลังเป็นหนึ่งเดียวกับเรา-ผู้คนอีกมากมายที่กำลังพาใจกลับมาอยู่กับความว่างเปล่าอย่างสงบและกล้าหาญ ความเงียบสงบที่เหมือนเดียวดายนี้ จริงๆ แล้วคือชุมชนที่กว้างใหญ่ ชุมชนแห่งความเมตตาและความกล้าหาญที่เราแต่ละคนได้กลับมามอบให้กับตนเอง และเธอก็กำลังเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนนี้ ด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยวมากขึ้น เมื่อเธอไม่พยายามหนีหรือสู้กับความเหงา สิ่งนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกแล้ว แต่สิ่งนี้กำลังถักทอสายใยที่เชื่อมโยงเธอกับสิ่งที่เธอเป็นจริงๆ ข้างใน และผู้คนอีกมากมายที่กำลังทำสิ่งเดียวกันนี้เป็นเพื่อนเธอ . “ลองยินเสียงอย่างแยบยลจากที่ใกล้และไกล พริ้วผ่านเข้ามาไหวน้อยๆ ข้างในตัว ดื่มด่ำดมดอมกลิ่นที่สายลมฝากให้ ขณะที่เธออยู่กับตน ด้วยใจที่เต็มตื่นและตื้นตัน… Continue reading ความไม่มี…มิได้ลดทอนสิ่งที่มี