เธอจงเรียนรู้ที่จะกล่าวคำอำลา

 

 

เธอจงเรียนรู้ที่จะกล่าวคำอำลา

แม้ต่อสิ่งที่มีอยู่ตรงหน้า

ต่างกำลังพลัดพรากจากกันช้าช้า

แม้ความเป็นเธอที่เป็นในวันนี้

.

เธอจงอำลาชีวิตทุกวันไว้

คิดการณ์ไกล ให้เหมือนอยู่เป็นร้อยปี

แต่อยู่เหมือนมีชีวิต ไม่ถึงปี

วันเวลามิใช่ของของเรา

.

เมื่อฉันกล่าวลาปีเก่าได้มากพอ

จึงก้าวต่อปีใหม่ได้เต็มที่

เมื่อเราเต็มใจที่จะพราก

ความกลัวที่จะพบย่อมไม่มี

.

จงกล่าวลาแม้วันข้างหน้า

พรุ่งนี้คือพรุ่งนี้ ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น

เธอไม่อาจมีเวลามากเพียงพอ

เมื่อยอมรับ ทุกอย่างก็พอแล้ว

.

อยู่เพื่อเรียนรู้ การกล่าวคำอำลา

เราจะไม่เสียดายเมื่อวันใหม่มาถึง

.

มีเพื่อไม่มี

มิว่าวันคืนหรือสิ่งใด

เธอจะเริ่มต้นใหม่เสมอ

.

เนตังมะมะ

เนโสหะมัสมิ

นะ เมโส อัตตาติ

นั่นไม่ใช่ของเรา

นั่นไม่เป็นตัวเรา

นั่นไม่ใช่ตัวตน

.

.

อนุรักษ์ ครูโอเล่

คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๑

๒๕ ธันวาคม ๒๕๖๒

 

 

ติดตามอ่านบทความ : www.dhammaliterary.org/บทความและหนังสือ/

ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/