กิน เพื่อถ่าย
ถ่าย เพื่อรอด
กิน เกินกาย
ถ่าย แหลกเหลว
.
แค่ทุกข์ที่ต้องกิน
เพียงทุกข์ที่ต้องถ่าย
วงจรไม่สิ้น
แม้ยามตาย
.
คือผู้กินยามเป็น
ถูกแทะเล็มยามชรา
จนลมหายใจล่วงไป
เรากลายเป็นอาหาร
.
ร่างพุพอง เน่าหนองไหล
เลี้ยงจุลชีพ ฉีกทึ้งซาก
สัตว์นานารอมื้อใหม่
เกิดตายทับทบ บนกองศพ
.
จวบลาจากกาย
เรายังเสวยเวทนา
รับผัสสะทางใจ
สวรรค์นรกเกิดมา
.
จิตวิญญาณขับถ่าย
เป็นภพชาติชรา
ในวังวนเวียนว่าย
ไปกับอวิชชา
.
คล้ายทารกในเปล
เขลาไร้เดียงสา
กินถ่ายละเลง
เล่นคลุกกายา
.
หลงกินหลงถ่าย
ชาติภพบนกองอุจาระ
คิดว่าสวยน่าเพลินใจ
กับรสชาติผัสสะ
.
เธอจงโตขึ้นเถิด
มองให้เห็นความบ้า
กิน-ถ่าย-ตาย-เกิด
แล้วก้าวเดินออกมา
.
เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 37
15 พฤศจิกายน 2564
.
.
????อ่านบทความอื่นในคอลัมน์นี้
www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/
.
????สนับสนุนการอบรม
www.dhammaliterary.org/open-course/